film o wartości historycznej w chwytaniu tak zwanego chaosu ówczesnej bieżączki dookolnej na gorąco.. na naprawdę gorąco.. na naprawdę naprawdę gorąco gorąco - nieocenionej, ale o wartości moralnej momentami przynajmniej - wątpliwej: podczas gdy pod gruzami dogorywa bezradny element ludzki nie mniej bezradni strażacy powołani, jak być może bezpodstawnie sądzę, by służyć - nie od parady bowiem idą na emeryturkę jakoś po czterdziestce - kolejno wracają na bazę w atmosferze poważki iście heroicznej i podniosłej (muzyka na offce jeszcze to winduje), tam już dalej wymiotują, obmywają się z pyłu, krzątają się, obijają o meble i padają sobie w ramiona..

ot, znamienna uwaga jednego z nich, zarazem tego, który wraca jako ostatni: ja grzebałem w gruzach cały dzień, a wy tu siedzicie i zajadacie pomarańcze!

słowem jest tu jakieś zaburzenie proporcji, typowo strukturalnie zmanipulowany myk filmów katastroficznych - two thousand nine hundred ninety six down, three to go - i oto z tej trójki, która przeżyła my powinniśmy się cieszyć? ale nie mnie to oceniać..

nadto typowy myk dokumentalisty w stanie czystym co się zowie (to dla odmiany będzie w nim jednocześnie najlepsze), bo oto przystąpiwszy do filmowania wnet podąża za tematem, który go wsysa i sam go prowadzi odchodząc daleko daleko od ustawie fabrycznych i założeń początkowych (w tym wypadku cierpień młodego strażaka nowowcielonego), by w finale ponownie do owego rekruta powrócić - ten z kolei już tam gotowy, odpowiednio nabzdyczony, nabuzowany, już chce wyjeżdżać do iraku, już w imię ojczyzny mordować, zabijać kobiety niewinne i dzieci, bosz, co za kretyn..

to jest, pardon, typowy piewca wolności i hamburgera, nasz człowiek w branży rozrywkowej - mam na myśli tu rozrywki w postaci rozrywania ciała przeciwnika na kawałki, zaaprobowany przez wesołą administrację busha jako konieczny i bezwzględnie skuteczny chociaż nie podpadający pod tortury waterboarding i tak dalej, i tak dalej - ot, po prostu amerykanin..